Farce

Er leeft van alles in mij, zeer diverse biotoop!

Vroeger vooral lief, zacht, behulpzaam en gemakkelijk,… maar sinds enkele jaren ontwaar ik ook al eens Mister farce. Een stukje in mij dat zich aankondigt als een mug die komt prikken. Als hij begint te prikken, kan ik dat in het begin nog rustig negeren. Ik vertoef dan nog in mijn lief, zacht, behulpzaam zijn,… maar op een gegeven moment is dat niet meer mogelijk en verander ik in een krijger, een tijger, een draak, een rebel die het allemaal eens goed zullen zeggen potverdekke. Herkenbaar? De druppel en de emmer,…

Vanmorgen tijdens mijn boswandeling met de hond, kwam Farce me vergezellen en fluisterde me de volgende woorden in:

Ben jij ook zo iemand die zicht vasthoudt aan oude denkkaders en overtuigingen over jezelf: “ja, daar ben ik echt niet goed in” en  “nee, zo zit ik niet in elkaar” en “oei nee, dat is helemaal niet realistisch”, “onmogelijk om dat anders te doen”,… Merk je ook dat je deze denkkaders zelfs met hand en tand staat te verdedigen, er diep in gelooft en je zelfzekerheid en zelfbeeld er aan verbindt. Dat je zelfs in strijd gaat en discussieert met mensen die andere denkkaders hebben, maar verder in hetzelfde bedje ziek zijn? Een macht-strijdje voert over wie nu wel en wie niet de waarheid spreekt? Zoooo 2020!

Hoe zou het zijn om de velux in je hoofd eens open te zetten en al die beperkende, leven-dodende gedachten naar buiten te laten vliegen en te ervaren wat er dan komt, misschien de zon die binnen schijnt in je hoofd en je op nieuwe verse ideeën brengt of een fikse regenbui die de boel eens grondig opfrist en schoonmaakt. Hoe zou dat zijn?

En wie weet kom je dan op een pad dat minder vertrouwd voelt, want het is een nieuw pad en het vraagt je hart, je coeur, je courage, je lef om te leven. Misschien maak je op die manier ruimte voor het onontgonnen potentieel in jezelf, potentieel dat heel erg nodig is en zal zijn, willen we er hier op onze aardbol iets van maken. Hoe zou dat zijn?

Dat was wat farce me kwam vertellen vanochtend tijdens mijn wandeling. Omdat ik de laatste dagen verschillende gesprekken had waarbij dezelfde gevoelige snaar in mij geraakt werd en ik kon ervaren dat er nog veel vastgeroeste patronen de plak zwaaien. Een plakkerige, kleverige plak die ons mag lossen, zodat we vrijer kunnen worden om ons volledige potentieel te leven. Wow, stevig, die Farce. En tegelijkertijd bruisend en inspirerend ook. Niet meteen een uitnodiging voor een status quo, berusting of comfort van het oude vertrouwde, wel een uitnodiging voor een leven-gevende beweging waar we een begin mee kunnen maken. Mooi toch?

Expressie geven aan wat er in je leeft, vanuit kwetsbaarheid durven delen om zo je eigen kracht te hervinden. Omdat weggeduwde stukken die er niet mochten zijn om één of andere goede reden van toen, nu ondertussen naar buiten willen stromen, bevrijd willen worden, aan het licht willen komen, lucht wensen te krijgen, zodat ze niet hoeven te steken als vervelende muggen. Zodat hoofd, hart en buik: gedachten, gevoelens en daad- en draagkracht meer in één flow mogen komen, stromender en moeitelozer worden. Hoe zou dat zijn?

Krijg jij ook soms bezoek van een “Farce” of ontwaar jij soms ook stukken in jezelf die lang geen lucht kregen en zo graag op adem willen komen? En vind je dat tegelijkertijd ook spannend? Ik loop graag mee met jou ‘Op avontuur naar je eigen natuur’ om de stukjes in jezelf die zich eindelijk willen tonen en uitdrukken, te bevrijden in plaats van ze op anderen te projecteren. Klank -en lichaamswerk zijn hierbij onze tools.

Are you ready? Welkom!