Londelen met Molly,

…over je rustmetabolisme een zetje geven

Ik had er een stevige werkdag op zitten gisteren. Mijn hoofd en mijn laptop hadden lange tijd nauw samengewerkt. ’s Avonds voelde ik me net een wandelend hoofd. Toen ik 2 minuten bij mijn huisgenoot in de zetel zat voor de televisie, merkte ik het al snel: nog eens een portie hoofd-scherm, dat kon er niet meer bij. Ik wilde de harmonie er wat inbrengen en besloot dit laatste dagdeel wat aandacht te schenken aan mijn lichaam. Ik rolde mijn matje uit op een stille plek in huis, nam mijn bolster (lang rond kussen) en mijn blokje (kurken blokje baksteen-style) en trakteerde mijn lichaam op een vijftal yogaposes. Mijn naarvoorgerichtheid die de dag domineerde, compenseerde ik met een aantal achteroverbuigingen en dit woord klinkt vééééél spectaculairder dan het is. Als je plat op je rug ligt en je legt zo’n blokje onder je staartbeen, dan heb je al een mooie achteroverbuiging. In yin yoga krijgt dat de naam open bridge. Minimum aan moeite, maximum aan deugd #cadeautjevoorjelichaam.

Tegen de tijd dat ik in mijn bed kroop, voelde ik al weer dat ik onder mijn hoofd ook een lichaam bewoonde. Check! Ik legde een minikussentje met lavendel op mijn droge vermoeide ogen. Jawel, schermkijken eist de laatste maanden veel van mijn ogen, ik ga mijn naam eens op zo’n ellelange wachtlijst bij de oogarts mogen droppen, vrees ik.

Na een nachtje slapen, werd ik wakker voor nog een intensief werkdagje, dus dacht ik bij mezelf: vandaag beginnen we met de aandacht voor het lichaam en gaan we eerst een toertje joggen met de hond. Zo gezegd, zo gedaan… maar toen we zo een eindje samen liepen, had Molly er om één of andere mysterieuze reden geen zin meer in. En misschien is het je bekend, hoe je dan je hond op 100den manieren en in 1000 verschillende toonaarden tot actie probeert te krijgen. Brokjes -motivator van het bovenste schavot- had ik helaas niet bij.

Oké, aangezien ik die verse werkdag voor de boeg had, konden we daar ook geen uren blijven staan. We keerden op onze passen terug en namen bij wijze van afleiding een andere route en ik begon opnieuw te lopen. En af en toe wilde Molly wat snuffelen en dan werd lopen terug wandelen om dan weer over te gaan in lopen. En ik bedacht zo, hoe interessant deze manier van bewegen eigenlijk is: londelen als combi van… jawel: lopen en wandelen.

Wist je dat wij energie verbruiken, zelfs als we in rust zijn? Met een duur woord heet dat het rustmetabolisme of de ruststofwisseling. De ene persoon verbruikt meer energie in rust dan de andere. Hoe meer spieren je bijvoorbeeld hebt, hoe meer energie je verbruikt in rust, je verbruikt die energie om je spiercellen te onderhouden.  Spiertraining doen is dus alvast een manier om je rustmetabolisme te verhogen.

Daarnaast kan je je ruststofwisseling verhogen door intervaltraining. Weer een duur woord om te zeggen, dat je beweegt als in wandelen, joggen, fietsen, zwemmen, dansen, iets wat je graag doet en dat je speelt met de intensiteit. Wanneer je bijvoorbeeld 20 minuten beweegt, ga je drie keer intensiever bewegen. Je merkt dat je ademhaling versnelt tot maximum op een level dat je wel nog iets kan vertellen. Je hartslag gaat omhoog en mogelijks ga je zweten.

Wanneer je dus meer vitaliteit wenst te ervaren en het cijfer op de weegschaal een buiging voor jou wil zien maken (geen te diepe hé!), dan kan je er voor kiezen om drie keer per week 20 minuten te bewegen waarbij je in die tijd de intensiteit 3 keer opdrijft.

En dus kan ik je met veel plezier aankondigen dat er in het keuzemenu een nieuwe bewegingsvorm bijgekomen is die voldoet aan de vereisten voor een intervaltraining en dat is ‘het londelen’.

Fijne londeling