Over verteren, loslaten en de weg van je hart volgen
Wanneer ik pieker en maal, krijg ik weleens de goed bedoelde raad: ‘laat het los’.
Welnu deel ik graag even mijn kijk over de onderdrukkende spreidstand die je mogelijks van mensen vraagt wanneer je hen voortijds adviseert om ‘los te laten’.
Je zou kunnen stellen dat je piekert en maalt wanneer er figuurlijk wat op je maag ligt. Iets dat je moeilijk verteert krijgt. En voor wie ook maar een klein beetje thuis is in de spijsvertering is het duidelijk dat de vertering in de maag nog ver af staat van het loslaten bij de sanitaire stop die later zal volgen. Een zestal meter en vele uren later om precies te zijn.
Dus first things first, mijn inziens dient er eerst nog wat verteringswerk te gebeuren vooraleer je iets kan loslaten. Wanneer er ons iets raakt en we krijgen het niet verteerd, kunnen we dat ook als een uitnodiging bekijken. Eens nagaan wat ons toch zo raakt? Welke gedachten en gevoelens het bij ons oproept? En of we hier misschien een actie aan te koppelen hebben, een verantwoordelijkheid te nemen naar onszelf toe?
Zo had ik laatst een cliënt die het moeilijk vond om van de chocolade af te blijven op het werk. Op wilskracht was dat haar alvast meerdere malen gelukt, daar lag het zeker niet aan. Maar nu ze met het team naar een deadline toewerkten en de gemoederen meer gespannen waren, werd het moeilijker voor haar.
Ik vroeg haar hoe het was op het werk en wat ze nodig had op het ogenblik dat ze om 9u aan die automaat stond voor chocolade. Bij die vraag, kwam ze er achter dat ze behoefte had aan verbondenheid, een babbel, vriendelijkheid. Ze verlangde naar een momentje van medemenselijkheid in de adrenaline-gedreven werkelijkheid van de deadline. Door de situatie te doorgronden, begon ze deze te verteren en werd ze zich bewust van wat ze werkelijk nodig had. Ze kreeg meer keuzevrijheid. Doordat ze besefte wat voor haar belangrijk was, kon ze de situatie meer behapbaar maken en er voor kiezen om een praatje te maken met een collega als alternatief voor de reep chocolade.
Vanuit een oud overgeleverd patroon, kiezen we vaak onbewust om ‘te doen wat er van ons verwacht wordt’, gaan we maar door in hetzelfde elan en maken we onszelf en anderen wijs ‘dat we onze issues los moeten laten’.
Maar wat gebeurt er wanneer je gaat verteren, behapbaar maken, voelen wat je werkelijk nodig hebt en daar een actie aan koppelt? Er je verantwoordelijkheid voor opneemt? Dan laat het issue jou los. De wereld op zijn kop. Het issue laat jou los en niet omgekeerd. Does it make sense?
Wanneer lastigheden jou loslaten omdat je ze weet te verteren, acties onderneemt die overeen stemmen met je werkelijke behoeften, dan kan een neveneffect zijn, dat kilo’s jou ook loslaten. Dat is een volgorde die ik duurzaam zie werken, als daar de tijd voor genomen wordt, geen quick fix. Dat gaat over het transformeren van patronen die al jarenlang onbewust werkzaam zijn – individueel en collectief – en waarvan je merkt dat ze je op een gegeven moment niet meer dienen. Dat gaat over het inslijten van nieuwe neurale baantjes in je hersenen, over jezelf bewust worden van wat je nodig hebt en daar naar handelen, over respect hebben voor jezelf én anderen, over moed verzamelen en over telkens één keer meer opstaan dan vallen.
Over de weg van je hart volgen.